Ντοκουμέντα από το αρχείο του Ματθαίου Μ. Δημητρίου
[Αποστολέας: Ματθαίος Μ. Δημητρίου].

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΙΛΟΤΟΥ ΑΓΝΩΣΤΩΝ ΣΤΟΙΧΕΙΩΝ

Αγαπητέ μου αδελφέ Σπύρο,

Έλαβα το γράμμα σου και σε συγχαίρω για τις ιδέες που τρέφεις για την πατρίδα μας. Φαντάζομαι ότι και όλοι οιι νέοι όσοι δεν εκλήθησαν ακόμη για να υπηρετήσουν την πατρίδα, να σκέπτονται το ίδιο με σένα.

Σήμερα η πατρίδα μας πολεμά με όλη την δύναμή της, με τα πτωχά μέσα που διαθέτει, εναντίον μιάς αδίκου επιθέσεως. Τα άτομα, που αποτελούν τα έθνη, τα οποία είναι υπεύθυνα διά την τιμήν και την ελευθερία των, καλούνται σ’ αυτές τις περιπτώσεις να δείξουν την ατομική τους αξία.

Εδώ είναι η αξία του Έλληνος!!! Όχι μόνον δεν υπέκυψε στην ατιμωτική παράδοση που τού ζήτησαν (όπως δυστυχώς πολλά άλλα κράτη έπραξαν), αλλά με όλα τα όπλα που διέθετε, με αξίνες και γκράδες έδιωξε τον θρασύδειλον εισβολέα, ο οποίος προ της απιστεύτου ανδρείας των φαντάρων μας, επέταξε την στολήν και απεκαλύφθη πρωταθλητής του δρόμου. Ως στρατιώτης του Ελληνικού Έθνους, είμαι υπερήφανος γιατί μπορώ και προσφέρω, έστω και την ελαχίστην βοήθειαν, εις την αγωνιζομένην σήμερον Ελλάδα. Για να σβήση από τον χάρτην, θα πρέπει να σβήσουν πρώτα όλους τους Έλληνας!!! Αν το επιτύχουν αυτό, τότε θα κερδίσουν την Ελλάδα, την Ελλάδα που κανείς λαός δεν μπόρεσε ποτέ να υποτάξη. Η Ελλάς υπήρξε, υπάρχει και θα υπάρχη εφ’ όσον θα υπάρχουν Έλληνες, εφ’ όσον θα ομιλείται η Ελληνική.

Όταν καθείς λέγη την ιεράν λέξιν «Ελλάς», δεν εννοεί απλώς και μόνον την χώραν που κατοικούμε, αλλά συμπεριλαμβάνει μέσα την τιμή, την ανδρεία, την οικογένεια, την θρησκείαν. Όλοι οι Έλληνες είναι Χριστιανοί πραγματικοί, Χριστιανοί από πάππου προς πάππον, όσον κανείς άλλος λαός. Όταν λοιπόν κανείς πιστεύη ότι τον αγώνα του, τον υποστηρίζει ο Παντοδύναμος, πώς να μην κερδίση;

Οι ημέρες που πέρασαν και όλες όσες θα προλάβω να ζήσω ακόμη θα μού μείνουν αξέχαστες. Είναι αδύνατον να σού περιγράψω τι μπορεί να κάμη ο Έλλην όταν θέλη!!! Αν ζούσαν οι ήρωες του ’21 θα έβλεπαν ότι οι σημερινοί Έλληνες δεν υπολείπονται σε τίποτε από αυτούς. Ίσως οι σημερινοί ηρωισμοί να είναι ανώτεροι… Έχω παραδείγματα συναδέλφων μου, που ήμουν αυτόπτης μάρτυς, που μπροστά τους ωχριά κάθε άλλη αυτοθυσία. Έχω συμμετάσχει σε 10 περίπου πολεμικές αποστολές στο εχθρικό έδαφος και πάντοτε με τη βοήθεια του Θεού και με το θάρρος πουπρώτη φορά νοιώθω τόσο μεγάλο, έφερα εις πέρας επαξίως.

Ίσως περιαυτολογώ όταν γράφω για τον εαυτό μου, μα βρίσκω πως έχω κάθε δικαίωμα να διαλαλήσω σ’ όλον τον κόσμο την αξία και τα αφάνταστα κατορθώματα της μικρής μας αεροπορίας. Σού αναφέρω μερικά παραδείγματα, για να ευχαριστήσω την περιέργειά σου. Όταν τελειώση ο πόλεμος θα τα γράψω για τα παιδιά μου. Φαντάσθηκες ποτέ, πως θα μπορούσαν πέντε αεροπλάνα βομ/μού, να καταστρέψουν ένα ολόκληρο αεροδρόμιο που είχε εκατοντάδες αντιαεροπορικών πυροβόλων για άμυνα και που ήταν βάσις αεροπλάνων διώξεως; Και όμως εν γνώσει των δυσχερειών επήγαμε και μάλιστα γυρίσαμε όλοι. Είναι ένα πραγματικό θαύμα, που μόνον με τη βοήθεια του Θεού έγινε. Σού γράφω μερικές λεπτομέρειες: Ξεκινήσαμε για τον βομ/μό του αεροδρομίου Κορυτσάς ένα πρωί, ο καθένας μας είχε 1/2 τόννο περίπου βόμβες. Ο ουρανός ήταν συννεφιασμένος και γι’ αυτό πολλές φορές αναγκαζόμεθα να μπαίνουμε μέσα σε χαράδρες, για να αποφύγουμε τα σύννεφα. Αλλού έβρεχε κι αλλού χιόνιζε. Κανείς δεν θα μπορούσε να περάσει τον κλοιό αυτόν των νεφών. Μα έπρεπε να πάμε, έπρεπε οπωσδήποτε να καταστραφούν τα αεροπλάνα και το αεροδρόμιον, γιατί την επομένη θα εγένετο η επίθεσις και όπως καταλαβαίνεις θα έπρεπε να ελαττωθή οπωσδήποτε η δράσις της εχθρικής αεροπορίας, έστω και για λίγες ώρες. Δεν ξέρω αν με διάλεξαν για να λάβω μέρος, πάντως θα στενοχωρούμην αν δεν πήγαινα κι εγώ. Επί 1 1/2 ώρα προσπαθούσαμε να φθάσουμε στον στόχο, το κρύο ήταν φοβερό και τα σύννεφα ήσαν σαν μαύρα απειλητικά φαντάσματα. Κόβω το κεφάλι μου πέρα-πέρα αν μπορούσαν άλλοι να συνεχίσουν την αποστολή. Μόνον Έλληνες θα μπορούσαν και το πέτυχαν… Ξαφνικά μέσα από τα σύννεφα φάνηκε η κοιλάς της Κορυτσάς. Η χαρά μας ήταν απερίγραπτη.

Ένας-ένας περάσαμε μέσα από την ευεργετική αυτή οπή των νεφών, που λες και την άνοιξε ο Θεός. Σε δύο λεπτά αντικρύσαμε την πόλι και βορείως το αεροδρόμιο, γεμάτο από αεροπλάνα έτοιμα για απογείωσι. Την στιγμή αυτή κανείς ξεχνάει όλα τα εγκόσμια. Καμμιά σκέψη δεν στριφογυρνάει στο μυαλό του, ούτε γονείς, ούτε φίλοι, ούτε γνωστοί. Εκείνο δε, που καθόλου δεν υπολογίζει, είναι το τομάρι του. Είναι κάτι που δεν το σκέφθηκε ποτέ κανείς!!! Προτού καλά-καλά να φθάσουμε πάνω στο αεροδρόμιο, άρχισε λυσσασμένο το Α/Αεροπορικό να μάς χτυπά. Χιλιάδες άσπρες τούφες σκάζανε δίπλα μας, πετώντας προς όλες τις διευθύνσεις μύδρους που κρύβανε τη φωτιά… Με μιας διαλύσαμε τον σχηματισμό για να μη δίνουμε μεγάλο στόχο κι αρχίσαμε απότομους ελιγμούς για να χαλάμε τη σκόπευσι των Α/Αεροπορικών. Τότε άρχισε κάτι που δεν μπορεί να περιγραφή και που μόνον ο Θεός θα μπορούσε να αμείψη τον καθένα αεροπόρο μας! Ο αρχηγός αμέσως δίδει το σήμα της εφορμήσεως και σαν πραγματικό γεράκι, κατεβαίνει προς το κέντρο του αεροδρομίου. Αφήνει τις βόμβες του, όλες μαζί, και ξανανεβαίνει γρήγορα, η δική του δουλειά τελείωσε! Τον μιμείται ο δεύτερος, ο τρίτος, ο τέταρτος και έρχεται η σειρά του… γράφοντος. Εδώ θα επιτρέψω στον εαυτό μου να… αυτοπεριγραφή. Πλημμυρισμένος από πολεμική χαρά, βλέποντας τρία αεροπλάνα στο έδαφος και θαυμάζοντας τους συναδέλφους μου που βουτούσαν σαν βολίδες, δεν πρόσεχα το Α/Αεροπορικό που πραγματικά με είχε στολίσει με άσπρα μικρά φουντωμένα χρυσάνθεμα… Μια μικρή βουτιά και όλα αυτά τα λουλούδια μείνανε ψηλά και πίσω μου. Δεν είχα την όρεξι να βουτήξω αμέσως γιατί ήθελα να τελειώσουν οι άλλοι, να ιδώ τα αποτελέσματα των δώρων προς τον Μουσολίνι και να αποτελειώσω εγώ με την χαριστική βολή…

Βλέπεις, είμαι πεισματάρης, και προ πάντων εγωιστής, γιατί πάντοτε θέλω να κάνω κάτι παραπάνω από τους άλλους. (Τι να κάνω όμως, αφού έτσι με γέννησε η μάνα μας;;). Ήδη είχαν αρχίσει να σκάνε οι βόμβες των άλλων. Στο ΒΔ άκρον είχε ανάψει μια τεράστια φωτιά και στο ΒΑ οι καπνοί είχαν σκεπάσει μια δεκάδα αεροπλάνων. Στο κέντρο άλλες βόμβες σκέπαζαν με τους καπνούς το έδαφος και δεν μπορούσα να διακρίνω τίποτε. Στο ΝΔ άκρον, τη στιγμή εκείνη εξερράγησαν βόμβες ανάμεσα σε δύο σειρές μονοπλάνων, πιθανόν βομ/κών. Έμενε η ΝΑ άκρη που ήσαν και μερικά κτίρια, μπροστά απ’ τα κτίρια ήσαν δύο σειρές αεροπλάνων, διπλάνων (Fiat Διώξεως) εκ των οποίων ένα είχε τεθή εις λειτουργίαν και ήταν έτοιμο να… απογειωθή. Γέλασα με την καρδιά μου για την… γρηγοράδα με την οποίαν θα μάς προλάβαινε…

Ευχαριστημένος πια εντελώς και ενθουσιασμένος από την εκλογή του στόχου μου, βούτηξα στο κέντρον των αεροπλάνων… Το έδαφος μεγάλωνε γρήγορα και ερχότανε κατ’ επάνω μου. Προσπαθούσα να κρατήσω τον στόχο μέσα στα σκοπευτικά μου ενώ συγχρόνως πατούσα τη σκανδάλη του πολυβόλου μου. Οι σφαίρες μου (είναι τροχιοδεικτικές) σαν αναμμένα τσιγάρα σχίζαν τον αέρα και τρυπούσαν τον στόχο. Ένα πραγματικό γάζωμα αεροπλάνων!!! Με το ένα χέρι στο χειριστήριο του αεροπλάνου μου, προσπαθούσα να το διευθύνω πάντοτε στο κέντρο του στόχου πατώντας συγχρόνως με τον αντίχειρα τη σκανδάλη, ενώ με το αριστερό κρατούσα το ηλεκτρικό κουμπί που αφήνει τις βόμβες, έτοιμος να το πατήσω. Το πολυβόλο εξακολουθούσε συνεχώς να κροταλίζη… τι διάβολο δεν θα τελειώση η ταινία; 500 σφαίρες έχει!!! ακόμη; Λίγο ακόμη και θα ήταν αργά… Μία αστραπιαία ματιά στο ταμπλώ με φέρνει στην πραγματικότητα. Το ταχύμετρο κόλλησε προ πολλού στο τέρμα (320 μίλια x 1600). Όλα αυτά γίνονται αστραπιαίως, σαν να γίνονται όλα μαζί. Και κατά τύχην μέσα στα σκοπευτικά μου, βρίσκεται το κεντρικό αεροπλάνο!!!… Δεν θυμάμαι αν τράβηξα πρώτα το αεροπλάνο ή άφησα πρώτα τις βόμβες ή αν και τα δύο συγχρόνως. Ένα μόνο θυμάμαι: Τα αεροπλάνα στο έδαφος, τα είδα με το πραγματικό τους μέγεθος!!! Δευτερόλεπτα μόνον πέρασαν από τότε και ενώ ανέβαινα κατακόρυφα σχεδόν, ένοιωσα ένα δυνατό τράνταγμα… νόμισα για μια στιγμή, πως με χτύπησε Α/Αεροπορικό και ετοιμάσθηκα να πηδήσω, αλλά το αεροπλάνο μου εξακολουθούσε να ανεβαίνη κανονικά, τα πηδάλιά του λειτουργούσαν και δεν έδειχνε τίποτε το παράξενο. Μια ματιά στα όργανα, εν τάξει!! Ήταν από την έκρηξι των δικών μου βομβών. Μια μικρή στροφή για να ιδώ τα αποτελέσματά μου. Συγχρόνως ο παρατηρητής μού φωνάζει: «Μπράβο-μπράβο Ζαννώ, τα γύρισες ανάποδα!» και σε λίγο: «Φωτιά-φωτιά». Νόμισα ότι μάς χτύπησαν και πήραμε φωτιά, μια ματιά όμως στο στόχο μ’ έκανε να νιώσω την πιο μεγάλη χαρά που έχω νοιώσει ως τώρα. Τα αεροπλάνα ήσαν αναποδογυρισμένα και στη μέση υψωνότανε μια μεγάλη φωτιά με μαύρους καπνούς!!! Έκανα μια στροφή και αναπτύσσοντας όλη την ταχύτητά μου βούτηξα σε μια χαράδρα της Μόροβας, γιατί οι γύρω βουνοκορφές ήσαν μέσα στα σύννεφα. Εκεί πια, μακρυά από τη βολή του Α/Αεροπορικού και ευχαριστημένος από τον εαυτό μου ευχαρίστησα το Θεό γιατί με αξίωσε να προσφέρω στην Πατρίδα μας τις υπηρεσίες μου ως αεροπόρος. Είμαι πραγματικά ευτυχής, γιατί προσφέρω στις σημερινές δύσκολες στιγμές της χώρας μας την ζωή μου τόσο ωραία. Και είμαι βέβαιος πως θα εξακολουθήσω για πολύ ακόμη να προσφέρω τις υπηρεσίες μου, αφού μάλιστα είναι τόσο χρήσιμες και τις έχει τόση ανάγκη η πολυπαθής πατρίδα μας. Ίσως μεγάλωσα τα γεγονότα και ίσως παραείπα για τον εαυτό μου. Θα με νομίζης ήρωα, ενώ δεν κάνω παρά μόνο την δουλειά μου. Το μόνο που έχω να πω για τον εαυτό μου είναι πως θα στενοχωρηθώ πολύ, αν καμμιά φορά δεν επιτύχη τον στόχο. Κοστίζουν τόσο πολύ οι βόμβες μας ώστε έχω την απαίτησι να μην πάη καμμιά χαμένη. Μέχρι στιγμής συν Θεώ δεν είχα αποτυχίες. Οι άλλοι μάλιστα είχαν πολλές φορές καλύτερες επιτυχίες από μένα. Είναι πραγματικοί ήρωες και αν ζήσω και καμμιά φορά γράψω τις εντυπώσεις μου, θα διαβάσης πραγματικούς άθλους αγνώστων ηρώων, αφανών ηρώων. Σταματώ εδώ, γιατί απορροφημένος από τις αναμνήσεις, σου έγραψα εντελώς περιττές λεπτομέρειες. Είμαι βέβαιος ότι όλα μου τα αδέλφια και οι γονείς μου, θα προσφέρουν τη βοήθειά τους στην όμορφη Ελλάδα μας, όπως μπορεί ο καθείς.

Ζήτω η τιμημένη γαλανόλευκη.

Γιάννης

Εν 3030 τη 27-11-1940