Ο Αθ. Δαραμήλας, που γεννήθηκε το 1909, υπηρέτησε ως οδηγός στον Ελληνοϊταλικό Πόλεμο
[Αποστολέας: Κωνσταντίνος Αθ. Δαραμήλας].

Είμαι από τους τελευταίους που ζήσαμε παιδιά αυτό που σήμερα γιορτάζεται ως επέτειος της 28ης Οκτωβρίου.
Ξαναζώ τις στιγμές που άκουγα την καμπάνα του χωριού να χτυπά ξανά και ξανά χαρμόσυνα, και να ξεπροβοδίζουν οι μάνες, οι σύζυγοι, τα παιδιά και οι άλλοι συγγενείς τους άντρες που επιστρατεύονταν, με ευχές να γυρίσουν με το καλό και με τη νίκη. Το ΟΧΙ του Ιωάννη Μεταξά ήταν προσκλητήριο τιμής γι’αυτούς.
Στο προσκλητήριο αυτό παρών και ο πατέρας μου.
Υπηρέτησε ως οδηγός στον Ελληνοϊταλικό Πόλεμο του 1940. Για τις ανάγκες του μετώπου μετέφερε τρόφιμα και πολεμικό υλικό. Κατά την επιστροφή το φορτίο του αποτελούνταν συχνά από Ιταλούς αιχμαλώτους. Μεριμνούσε συνήθως και τους χορηγούσε κουραμάνα και κάτι συνοδευτικό, ενώ παράλληλα τους ζητούσε να τραγουδούν ιταλικά τραγούδια που τα έβρισκε πολύ μελωδικά. Για αυτούς ήταν μία ευκαιρία να ξεχάσουν ‒έστω για λίγο‒ την κατάσταση της αιχμαλωσίας και, φυσικά, τη δίνη των πολεμικών επιχειρήσεων.
Όλα τα παραπάνω συνεχίστηκαν μέχρι που λίγες μέρες πριν την ανακωχή, επιστρέφοντας από το μέτωπο, δέχτηκε αεροπορική επίθεση και μόλις που πρόλαβε να πεταχτεί έξω στη σκάρπα του δρόμου, το δε Bedford έγινε παρανάλωμα του πυρός.
Είναι η συνοπτική ιστορία της παραπάνω φωτογραφίας, αφιερωμένη στη μνήμη του πατέρα μου.